Δικαιουλάκος : ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΜΙΚΡΩΝ ΗΛΙΚΙΩΝ

Τα τελευταία δυο χρόνια έχω την τύχη να παρακολουθώ αγώνες προμίνι και μίνι. Πραγματικά είναι τύχη να βλέπεις σε τόσο μικρή ηλικία παιδάκια να αφομοιώνουν κινήσεις, τεχνικές, τακτικές και κυρίως να μαθαίνουν τις αρχές της πειθαρχίας του αλληλοσεβασμού και της συνεργασίας. Αφορμή στο να παρακολουθώ αυτούς τους αγώνες είναι φυσικά ο γιος μου ο οποίος μαθαίνει τα βασικά του αθλήματος, όπως και τις αρχές που διέπουν τον αθλητισμό γενικότερα, μέσα από έναν σύλλογο με παράδοση στο να αναδεικνύει όχι μόνο ταλέντα αλλά και προπονητές μα και φιλάθλους γενικότερα. Δεν ξέρω αν ποτέ ο γιος μου φτάσει ψηλά στο μπάσκετ, και ούτε που με ενδιαφέρει, το μόνο που με νοιάζει είναι να βλέπω ένα υγιέστατο παιδί να παίζει όσο μπορεί, όποιο άθλημα και αν του αρέσει.

Σε έναν απο τους τελευταίους του αγώνες που ήμουν παρών, βλέποντας την αντίπαλη ομάδα, πραγματικά αναρωτήθηκα αν ο σύνδεσμός μας (προπονητών) έχει κάνει κάπου κάποιο λάθος. Παρ ότι διοργανώνει σεμινάρια επι σεμιναρίων, το ίδιο κάνουν και κάποιες ενώσεις, πολλοί παρουσιάζουν στο ιντερνετ κατευθύνσεις προπονητικές για κάθε ηλικία και για κάθε επίπεδο, μα ξανά και ξανά βλέπουμε τα ίδια τραγικά λάθη απο τους προπονητές. Είδα μια ομάδα 11 χρονών, να παίζει συνέχεια pick n roll καταστάσεις, choice, horns, transition συστήματα και άλλες καταστάσεις όπου νόμιζα πως παρακολουθούσα αγώνα αντρικής ομάδας, έτοιμος ήμουν να βγάλω το σημειωματάριό μου και να κρατάω σημειώσεις και συστήματα που θα πρέπει να συστήσουμε στους προπονητές ευρωλίγκας. Κάποια στιγμή κάποιος δεν πρέπει να πει στον προπονητή αυτών των παιδιών οτι σε αυτή την ηλικία ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να παίζουμε τέτοια επιθετικά συστήματα, παρά μόνο κινήσεις που έχουν πάσα και κοψίματα, αλλαγές πορείας, θέσεις τριπλής απειλής, διείσδυση και σουτ; Μα τόσες φορές τα έχουν επισημάνει όλοι οι ειδικοί, σε σχολές σε σεμινάρια και όπου αλλού τους δινόταν η ευκαιρία.

Δεν είναι λογικό κάποιος που αναλαμβάνει μια δουλειά σε νέα παιδιά, εφηβικό παιδικό μίνι ή ακαδημίες, να μάθει πρώτα 2-3 πράγματα σχετικά με τις ηλικίες αυτές; συνάντησα γνωστούς μου από την ομάδα αυτή που με ρωτούσαν πως τους είδα και ντρεπόμουν να τους πω την αλήθεια. Φυσικά είδα κι άλλα πράγματα, 11χρονο παιδί να είναι τραυματισμένο αλλά ο εν λόγω προπονητής να το κρατάει μέσα κουτσαίνοντας για να κερδίσει τον αγώνα. Δεν έχει σημασία που σε αυτές τις ηλικίες πρέπει να παίζουν όλοι.

Είδα παιδάκι να πλησιάζει με την μπάλλα προς τον αντίπαλο πάγκο στην πλάγια γραμμή και ο προπονητής να ουρλιάζει στα μούτρα του "ΑΜΥΝΑ ΡΕ ΑΜΥΝΑ ΑΜΥΝΑΑΑ", σαφώς και απευθυνόταν στον παίχτη του τον αμυντικό με σκοπό όμως να πανικοβάλλει ο ίδιος ο προπονητής με τις φωνές του τον επιθετικό με την μπάλα. Το παιδάκι πρέπει να είδε προς στιγμήν το νόημα του πανικού σε όλο του το μεγαλείο, και αυτό όχι μόνο μια ή δυο φορές αλλά σχεδόν κάθε φορά που ντρίμπλαραν στο δεύτερο ημίχρονο προς την μεριά του αντίπαλου πάγκου.

Είδα επίσης στις δύσκολες στιγμές με αριστοτεχνική μαεστρία να βάζει τα δάχτυλά του στο στόμα σαν τσοπάνης και να σφυρίζει ο ίδιος με αποτέλεσμα όλοι να σταματάνε ενώ ήταν έτοιμοι να βάλουν καλάθι στην ομάδα του. Είδα στο ημίχρονο να μιλάει άσχημα στους παίχτες του γιατί έχαναν 20 πόντους. Είδα στο τέλος του αγώνα εξαγριωμένους γονείς της αντίπαλης του ομάδας να του μιλάνε τόσο άσχημα που πλέον είχαν ξεχάσει για ποιο σκοπό πήγανε στο γήπεδο, ευτυχώς όμως προς τιμήν του ο πραγματικά κατά τα άλλα συμπαθέστατος προπονητής (ίσως το μοναδικό που έκανε σωστό) δεν αντέδρασε σε καμία πρόκληση αν και πιστέψτε με ήταν αρκετά βαρείς χαρακτηρισμοί.

Βέβαια είδα και άλλα πράγματα, όμως από την άλλη ομάδα, του γιου μου. Προπονητή που ενώ κάποια στιγμή κέρδιζε με 20 πόντους, προτίμησε να ρισκάρει να χάσει το ματς αλλά να μοιράσει ακριβοδίκαια το χρόνο σε όλα τα παιδιά. Είδα προπονητή που δεν δίστασε να κρατήσει τους γονείς μακρυά από τα παιδιά ώστε να τα ηρεμήσει ο ίδιος. Και όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό είδα τους γονείς της νικήτριας ομάδας τρομερά περήφανους και ικανοποιημένους για την νίκη των μικρών τους παιδιών. Απλά σε 4 χρόνια όταν έρθει η ώρα να αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν η ομάδα που κέρδιζαν στα μίνι να παίρνει πρωτάθλημα Ελλάδος στους παίδες και αργότερα στους εφήβους ενώ οι ίδιοι με το ζόρι θα περνάνε στον επόμενο γύρο της ένωσης, πώς είναι δυνατόν τα ταλέντα της άλλης ομάδας να είναι στις εθνικές ομάδες ενω τα δικά τους να μην μπορούν να σταθούν πουθενά, τότε θα πρέπει να αναλογιστούν τι πήγε λάθος στην εκμάθηση των βασικών στα δικά τους παιδιά, τι είδους μπάσκετ μάθανε στην ηλικία που έπρεπε. Και φυσικά θα έπρεπε να ξέρουν τόσο οι ίδιοι όσο και ο (κατά τα άλλα συμπαθέστατος) προπονητής τους, πως πρακτικές σαν αυτές που χρησιμοποίησε, μπορούν αν θέλουν να τις πράξουν όλοι. Όμως δεν θέλουν. Γιατί δεν πρέπει. Δεν μιλάμε για επαγγελματικό πρωτάθλημα, ούτε καν για παιχνίδια εφηβικού ή παιδικού. Τα μικρά παιδιά τα οποία τώρα προσπαθούμε να τα μυήσουμε στο μπάσκετ και στον αθλητισμό γενικότερα, πρέπει να τα προσεγγίσουμε τόσο αυτά όσο και αυτή την προσπάθεια εντελώς διαφορετικά, και από τεχνικής πλευράς αλλά και από παιδαγωγικής και ψυχολογικής.

Είμαι σίγουρος πως η πληροφόρηση στις μέρες μας είναι το πιο ευκολο πράγμα του κόσμου. Οι προπονητές που μοιράζουν τις γνώσεις τους δεν είναι λίγοι. Ιστοσελίδες και blogs προπονητικά υπάρχουν σε όλες τις γλώσσες. Μια από τις καλύτερες ιστοσελίδες είναι και το www.coachbasketball.gr. Η προσπάθεια τους είναι πραγματικά αξιέπαινη, προσπαθούν να κάνουν για λογαριασμό άλλων αυτό που βαριούνται οι περισσότεροι να κάνουν. Να συλλέξουν δηλαδή τις καλύτερες πληροφορίες από όλα τα websites youtube κλπ και να τις παρουσιάσουν στους Έλληνες προπονητές. Σε αυτό το σάιτ εντελώς τυχαία ανακάλυψα και μια ομιλία του Κώστα Μίσσα περί αναπτυξιακού. Μετά λύπης μου διαπίστωσα ότι οι παρευρισκόμενοι σε αυτή την ομιλία δεν ήταν παρά καμιά δεκαριά, οπότε είναι λογικά αυτά τα φαινόμενα που σας περιέγραψα πιο πάνω. Αφού όμως κάποιοι δεν είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν αυτή την ομιλία, δεν είναι έξυπνο να την παρακολουθήσουν έστω κι από εδώ;

http://www.coachbasketball.gr/2013/11/missas-seminario-ypodomon-basket.html

Ας ελπίσουμε κάποια πράγματα να αλλάξουν, αλλά ας μην γελιόμαστε, τα περισσότερα εμείς οι προπονητές πρέπει να τα αλλάξουμε.